Ozan'lı günler

Ozan neredeyse 11 aylık. Artık tepkileri çok değişti. Gülmeler, konuşmalar, bağırmalar :) Evet biraz bağırıyor sıpa.

Sanırım özlemeye de başladı. Dün akşam mutfakta kocamla çarpışmayı ve de sağ ayağımdaki iki numaralı tırnağı yerinden sökmeyi başararak acile gittik - sevgili annecim korkuttu da gittim, doktor bir batticon sür dedi hemşireye ve geri gönderdi, rezillik :)  Neyse, geri döndüğümde hala uyumamış, sen bana bir gülücükler at, bırakıp gittim sandı herhal.

Abisi canımın içi, ilk göz ağrım. Nedense bu aralar çok darlıyor bizi, bi psikoloğa mı gitsek ne yapsak bilemedik. Muhtemelen biz bir yerlerde yanlış yapıyoruz çıkacak :) ama sabır lazım çocuk yetiştirmeye, hatta çok çok çok sabır lazım. Bir yandan 4 yaş sendromu (evet böyle de bir şey varmış), bir yandan kardeş kıskançlığı. Amman amman, yeme de yanında yat..!

Tatilden döndük, işler güçler yine başladı. Anneanne yardımımıza yine koştu. Gel gör ki bende bir dikiş özlemi ve isteği var, her an yapmak istediğim projeleri ve yapmam gereken siparişleri düşünüyorum. Ama evde de ne zaman makinanın başına oturmaya çalışsam, Ozan bıdır bıdır emekleyerek (neredeyse koşar adım) ayak pedalına ve kablolara yetişiyor, ağzına almaya çalışıyor. Neyse yine de, tatil dönüşü Zet.com'dan gelen bir korsan kostümü siparişimi bitirebildim, hey hey :)

Sırada, Kerem ve Ozan'ın amcası ve yengesi için hazırlanacak nikah şekerleri ve canım arkadaşımın doğacak ikizleri için cicişleri var. Şimdiden araştırmalara başladım bile, çok helecanlı :)